به منظور بررسی اثر استفاده از ژله رویال زنبور عسل به عنوان یک منبع پروتئینی در رقیق کننده تریس، بر خصوصیات حیاتی و پیشرونده اسپرم، منی سه قوچ دالاق با هم مخلوط شده و سپس تحت شش تیمار شامل رقیق کننده تریس با غلظت های 0، 1، 2، 3، 4 و 5 درصد ژله رویال در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه مشاهده در هر واحد آزمایشی قرار گرفتند. فاکتورهای مورد مطالعه شامل درصد اسپرم های زنده، درصد اسپرم های پیشرونده و درصد اسپرم های مقاوم به کاهش فشار اسمزی در قبل و پس از انجماد و یخگشایی می باشند. نتایج حاصله نشان داد که از نظر آماری تفاوت معنی داری در بهبود میزان اسپرم های زنده و پیشرونده بین تیمارهای دارای ژله رویال و تیمار شاهد وجود دارد (P<0.01). درصد اسپرم های زنده و پیشرونده با افزایش درصد ژله رویال پس از انجماد و یخگشایی، از سطح صفر (31.32 و 34) به سطح چهار درصد (34.41 و 37.32) بهبود یافت. اما بین تریس با چهار درصد ژله رویال و تریس با پنج درصد ژله رویال (34.56 و 37.45) تفاوت معنی داری وجود نداشت (P<0.01). با توجه به نتایج به دست آمده در شرایط این آزمایش، افزودن 4 درصد ژله رویال به رقیق کننده تریس، برای رقیق سازی و انجماد اسپرم قوچ دالاق توصیه می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات ماهانه خصوصیات منی و پیرامون کیسه بیضه قوچ های دالاق بود. نمونه های منی از چهار راس قوچ بالغ و سالم سه تا چهار ساله با میانگین وزنی 5±45 کیلوگرم و با استفاده از شوک الکتریکی، هر سه هفته یک بار، از خرداد تا آبان ماه سال 1387 جمع آوری و ارزیابی شد. نتایج نشان داد که اثر ماه بر پیرامون بیضه، طول بیضه، زنده مانی، تحرک، حرکت موجی و ناهنجاری ثانویه اسپرم معنی دار نبود (P>0.05). بیشترین اندازه طول بیضه و تحرک و کمترین ناهنجاری ثانویه در مهرماه و بیشترین درصد زنده مانی و محیط اسکروتوم در تیرماه مشاهده شد. اثر ماه بر ناهنجاری های اولیه معنی دار بود (P<0.05) و بیشترین ناهنجاری در خرداد ماه مشاهده شد. با توجه به معنی دار نبودن تاثیر ماه های سال بر خصوصیات منی و بیضه، می توان حدس زد که احتمالا تولیدمثل قوچ دالاق تحت تاثیر فصل نبوده و در تمام ماه های آزمایش توانایی تولیدمثل و باروری را داراست. بنابراین به نظر می رسد، قوچ دالاق حساسیت کمتری به تغییرات طول روز و فصل دارد و می توان از آن برای جفتگیری میش ها در زمان دلخواه استفاده نمود تا بره زایی در فصل مطلوب انجام شود.

سابقه و هدف یکی از فناوری های مهم برای نگهداری ذخایر ژنتیکی، انجماد منی است. از آنجایی که انجماد باعث کاهش باروری اسپرم می شود، افزودن موادی به منی که باروری آن را حفظ کند، مهم می باشد. از ابتدای بکارگیری تکنیک تلقیح مصنوعی، رقیق کننده های مختلفی جهت نگهداری منی در شرایط مایع و انجماد استفاده شده است. بنابراین هدف این پژوهش، بررسی افزودن سطوح مختلف رافینوز و رقیق کننده های شیر، تریس-زرده تخم مرغ و تریس-لسیتین سویا بر ویژگی های منی قوچ پس از انجماد و یخ گشایی بود. مواد و روش ها نمونه های منی از چهار راس قوچ دالاق بالغ جمع آوری و در رقیق کننده های مختلف، رقیق سازی شدند و سپس رافینوز افزوده شد. نمونه های منی در پایوت های نیم میلی لیتری شدند و به مدت 150 دقیقه در دمای 4 درجه سانتی گراد خنک و سپس در نیتروژن مایع منجمد گردیدند. پایوت های منجمد شده برای ذخیره سازی به تانک حاوی نیتروژن منتقل شدند. پس از یخ گشایی فراسنجه های کیفی اسپرماتوزوآ شامل درصد تحرک اسپرم، زنده مانی، سلامت غشاء و اسپرم طبیعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. این آزمایش در قالب آزمایش فاکتوریل 3×4 با آرایش کاملا تصادفی انجام شد. تیمارها شامل چهار سطح رافینوز (صفر، 60، 70 و 80 میلی مولار) و سه نوع رقیق کننده (شیر، تریس-زرده تخم مرغ و تریس-لسیتین سویا) بودند. داده های به دست آمده از این پژوهش با استفاده از نرم افزار آماری SAS (مدل 1/9) با رویه ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مقایسه میانگین داده ها توسط آزمون توکی در سطح خطای 1 درصد انجام شد. یافته ها نتایج نشان داد که تاثیر افزودن رافینوز بر تحرک و زنده مانی اسپرم معنی دار بود (0/01>P). ولی بر درصد سلامت غشاء و درصد اسپرم با مورفولوژی طبیعی تاثیر معنی دار نداشت. تاثیر رقیق کننده ها بر درصد تحرک، زنده مانی، سلامت غشاء و اسپرم با مورفولوژی طبیعی معنی دار بود (0/01>P). اثر متقابل سطوح رافینوز و رقیق کننده ها بر درصد تحرک، سلامت غشاء و مورفولوژی طبیعی اسپرم ها معنی دار بود ولی بر درصد زنده مانی تاثیر معنی دار نداشت. بیشترین تحرک اسپرم (2/09± 35/00 درصد) در رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ حاوی 60 میلی مولار رافینوز به دست آمد. بیشترین زنده مانی اسپرم (1/88± 74/40 درصد) در سطح 80 میلی مولار رافینوز بود ولی بیشترین درصد سلامت غشاء (2/60± 66/40 درصد) در رقیق کننده زرده تخم مرغ حاوی صفر میلی مولار رافینوز مشاهده شد. بیشترین درصد اسپرم طبیعی (2/82± 74/80 درصد) در رقیق کننده تریس-لسیتین سویا حاوی 60 میلی مولار رافینوز به دست آمد. نتیجه گیری یافته های تحقیق نشان داد که خصوصیات اسپرم شامل درصد تحرک و اسپرم طبیعی در سطح 60 میلی مولار رافینوز، سلامت غشاء در تیمار شاهد و زنده مانی در سطح 80 میلی مولار بهتر حفظ شد. از طرفی، رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ نسبت به شیر و تریس-لسیتین سویا تاثیر بیشتری بر حفظ ویژگی های اسپرم قوچ داشت.

زمینه وهدف: تلقیح مصنوعی در گوسفند یک راه موثر جهت بهبود ژنتیکی و مدیریت تولیدمثل می باشد. یکی از مراحل مهم و حیاتی تلقیح مصنوعی محافظت از اسپرم قوچ طی فرآیند ذخیره سازی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات سطوح مختلف قند تره هالوز و زمان های مختلف نگهداری در رقیق کننده های تریس-زرده تخم مرغ و تریس-زرده تخم بوقلمون برخصوصیات منی قوچ دالاق در شرایط نگهداری به صورت مایع بود. روش کار: در این تحقیق نمونه های منی از چهار رأس قوچ دالاق 2 تا 3 ساله جمع آوری شد. نمونه ها در رقیق کننده های مختلف، رقیق سازی و تیمارهای مختلف قند را دریافت نمودند. نمونه های منی وارد پایوت های 5/0 میلی لیتری گردیدند و به یخچال (دمای ° C5) منتقل شدند. سپس در زمان های مختلف ﺧ ﺼ ﻮ ﺻ ﯿ ﺎ ت اسپرم، ﺷ ﺎ ﻣ ﻞ درﺻ ﺪ اسپرم ﻣ ﺘ ﺤ ﺮ ک، زﻧ ﺪ ه، سلامت غشاء و اسپرم طبیعی ﻣ ﻮ رد ارزﯾ ﺎ ﺑ ﯽ ﻗ ﺮ ار ﮔ ﺮ ﻓ ﺘ ﻨ ﺪ . این آزمایش به صورت فاکتوریل 3×4 با استفاده از طرح کاملاً تصادفی برای هر رقیق کننده به صورت مجزا انجام شد. تیمارها شامل سطوح مختلف قند تره هالوز(صفر، 80، 100و 120 mM) زمان های مختلف نگهداری(صفر، 24 و 48 h) بودند. داده ها در محیط اکسل پردازش و با استفاده از نرم افزار آماری SAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تجزیه واریانس داده ها با رویه ANOVA و مقایسه میانگین داده ها توسط آزمون توکی در سطح خطای 1% انجام شد. یافته ها: تأثیر سطوح مختلف قند و زمان های مختلف نگهداری در رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ و تخم بوقلمون بر خصوصیات اسپرم معنی دار بود(01/0P<). اثر متقابل سطوح قند و زمان ها در رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ و تخم بوقلمون بر درصد تحرک و سلامت غشاء معنی دار بود (01/0P<). بیشترین درصد تحرک (45/3± 00/86%) و زنده مانی اسپرم (74/2± 40/94%) و اسپرم طبیعی (69/2± 00/88%) در رقیق کننده تریس-زرده تخم بوقلمون حاوی 120 میلی مولار قند و در زمان صفر به دست آمد. بیشترین درصد سلامت غشاء (66/2± 40/72%) در رقیق کننده تریس-زرده تخم بوقلمون حاوی صفر میلی مولار قند و در زمان صفر بود. نتیجهگیری: برای رقیق نمودن منی قوچ دالاق استفاده از سطح 120 قند تره هالوز در رقیق کننده تریس-زرده تخم بوقلمون در ساعات اولیه ذخیره سازی در شرایط مایع موثر می باشد.

تعیین نیاز دام و ارزیابی کیفیت علوفه زمره کارهای اساسی در محاسبه ظرفیت چرایی مرتع محسوب می گردند. نیاز غذایی دام با توجه به نوع، وزن، سن، مرحله زندگی و نوع و میزان تولید دام، متغیر است. با توجه به اینکه 27 نژاد گوسفند با اندازه جثه مختلف در مراتع کشور چرا می کنند نمی توان یک وزن مساوی برابر واحد دامی کشور در نظر گرفت. بنابراین با توجه به وزن زنده و احتیاجات انرژی هر نژاد گوسفندی، می بایست وزن واحد دامی و مقدار علوفه مورد نیاز روزانه آن را تعیین کرد. از این رو یکی از نیازهای اساسی در بهره برداری صحیح از مرتع تعیین وزن زنده دام چرا کننده و نیاز غذایی روزانه آن بر اساس کیفیت علوفه مراتع می باشد. به منظور تعیین واحد دامی نژاد مورد نظر دو گله گوسفند از نژاد دالاق انتخاب و در هر گله 50 راس گوسفند شامل 15 راس میش 3 ساله، 15 راس میش 4 ساله، 10 راس بره 3 ماهه، 10 راس بره 6 ماهه، 5 راس قوچ 3 ساله، 5 راس قوچ 4 ساله علامت گذاری و در سه مرحله (هنگام استفاده از پس چرا، اول قشلاق و آخر قشلاق) توزین شدند. وزن زنده هر واحد دامی نژاد دالاق 51.75 کیلوگرم تعیین شد. برای قوچ، بره سه ماهه و بره شش ماهه به ترتیب 1.37، 0.57، 0.85 واحد دامی تعیین شد. برای تعیین نیاز علوفه روزانه نژاد دالاق، از گیاهان مورد چرای دام در منطقه در مراحل مختلف فنولوژی نمونه برداری و کیفیت آنها تعیین گردید. پس از تعیین کیفیت علوفه، با توجه به فرمول های مربوطه و درصد افزایش انرژی مورد نیاز دام که شرایط منطقه آن را تعیین می کند (در این تحقیق، 40 درصد در نظر گرفته شد). مقدار انرژی مورد نیاز واحد دامی نژاد دالاق 9.8 مگاژول در روز تعیین شد و سپس با توجه به کیفیت علوفه در دو مرحله فنولوژی میزان نیاز روزانه دام به ترتیب 1.2 کیلوگرم در رشد رویشی و 1.53 کیلوگرم در رشد کامل برآورد گردید. جهت تجزیه و تحلیل آماری و بررسی اثرات متقابل عوامل از نرم افزار SAS و آزمون فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی استفاده شد. نتایج تجزیه واریانس مربوط به وزن دام ها نشان داد که بین اثر گله، جنس، سن و مرحله چرایی و اثرات متقابل آنها بر روی وزن دام (P<0.01) اختلاف معنی داری وجود دارد.

به منظور بررسی رشد جبرانی و مقایسه صفات لاشه و مصرف خوراک در بره های آتابای (دالاق)، تعداد 21 راس بره نر آتابای مورد استفاده قرار گرفت. بره های 5 تا 6 ماهه با متوسط وزن 35±5 کیلوگرم در سه تیمار کنترل یا پرواری (تیمار اول)، 30 روز محدودیت (تیمار دوم) و 60 روز محدودیت (تیمار سوم) قرار گرفتند. در پایان دوره از هر تیمار 4 راس جهت تجزیه لاشه کشتار شدند. نتایج نشان داد در مورد صفات وزن پوست، کله و پاچه، گردن، قلوه گاه و سرسینه، سردست، قفسه سینه و دنده ها، ران، راسته، لاشه گرم، لاشه سرد، استخوان لاشه، گوشت لخم، قلب، کلیه، ریه، کبد و وزن دنبه اختلاف معنی داری بین تیمارها مشاهده شد (P<0.05). صفات وزن لوله گوارش پر و خالی، چربی داخلی (پیه)، ضخامت چربی پشت، چربی لاشه، سطح مقطع عضله راسته و طول لاشه اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود نداشت (P>0.05). ضریب تبدیل غذایی تیمارهای محدودیتی پس از دوره محدودیت نسبت به تیمار کنترل کاهش یافت (تیمار 30 روز محدودیت در ماه دوم (12.18) و ماه سوم (5.98)- تیمار 60 روز محدودیت در ماه سوم (4.08). افزایش وزن روزانه در انتهای آزمایش بین تیمارها معنی دار نشد (p>0.05). بنابراین، تیمار 30 روز محدودیت بدلیل تغذیه بهینه و صرفه جویی در مصرف خوراک و همچنین ایجاد لاشه های با چربی کمتر ترجیح داده می شود.

سابقه و هدف: بیشترین هزینه در صنعت دامپروری مربوط به هزینه های خوراک می باشد که حدود 70-60 درصد از کل هزینه های جاری را شامل می شود استفاده از منابع جدید به عنوان منبع انرژی و پروتئین می تواند در کاهش این هزینه ها کمک شایانی نماید. بقولات(نخود) از نظر موادمغذی انرژی و پروتئین بالا می باشد برای همین خوراک دو منظوره می دانند. و درخصوص مقایسه دالاق و نژاد دالاق و آمیخته رومانف مطالعات کمی صورت گرفته است. لذا هدف از این پژوهش بررسی عملکرد و قابلیت هضم بره ها با جایگزینی دانه نخود با جو و کنجاله سویا در جیره های گوسفند نژاد دالاق و آمیخته رومانف بود. مواد و روش ها: این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 3×2 با سه نوع جیره غذائی شامل سطوح صفر، 10 و 20درصد دانه نخود و دو نژاد دالاق و آمیخته دالاق-رومانف انجام گرفت. جهت اجرای طرح از 15راس بره نژاد دالاق و 15 راس بره آمیخته دالاق-رومانف با میانگین وزن به ترتیب/2 ± 66/30 و 5/1 ± 2/24 کیلوگرم استفاده شد که به صورت انفرادی به مدت 84 روز(به علاوه 15 روز عادت پذیری) نگهداری شدند. جیره ها از نطر محتوی پروتئین و انرژی برابر بودند. وزن کشی و مصرف خوراک روزانه انجام شده و در پایان درصد و وزن لاشه و میزان قابلیت هضم خوراک در تیمارها مورد بررسی قرار گرفت. تمامی واکاوی های آماری در نرم افزار SAS نسخه 1/9 و رویه رگرسیون مختلط(Proc Mixed) انجام شد. یافته ها: بین تیمارهای مختلف از نظر افزایش وزن تفاوت معنی داری مشاهده نشد(P > 0. 05). در نژاد دالاق خالص تیمارهای شاهد و 20 درصد نخود به ترتیب با 294 و 265 گرم در روز بیشترین و کمترین افزایش وزنه روزانه را داشتند. کمترین و بیشترین وزن نهایی در نژاد دالاق با متوسط 5/49 و 6/52 کیلوگرم در تیمارهای 10 درصد نخود و شاهد مشاهده شد(P > 0. 05). همچنین بیشترین و کمترین میزان افزایش وزن روزانه در آمیخته دالاق-رومانف با متوسط 294 و 288 گرم در روز به ترتیب در گروه 20 درصد نخود و کنترل مشاهده شد(P > 0. 05). به طور متوسط میانگین افزایش وزن روزانه در دو نژاد در سه تیمار کنترل، 10 و 20 درصد نخود به ترتیب 5/291، 3/275 و 8/279 گرم بود. قابلیت هضم خوراک در سه تیمار تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. درصد و وزن لاشه در نژاد دالاق با افزایش سطح نخود در خوراک کاهش یافت در صورتی که در آمیخته دالاق-رومانف عکس آن بود. نتیجه گیری: استفاده از دانه نخود به جای سویا روی عملکرد پرواری را دچار افت نکرد ضمن اینکه به لحاظ هضم پذیری نیز تقریبا مشابه کنجاله سویا بود. عملکرد پرواری و قابلیت هضم پذیری خوراک در آمیخته دالاق-رومانف نسبت به دالاق خالص بهتر بود. به طور کلی می توان گفت جایگزینی دانه نخود به وجود محدودیت های موجود در خصوص واردات می تواند تاحد زیادی به صنعت پرواربندی گوسفند کمک نماید.